De Nacht van Chantal Acda

‘Ik ga nog enkele neerdrukkende en melancholische nummers voor jullie spelen. Is everybody unhappy?’

Vanwege de wekelijkse afspraak met het mengpaneel van De Geluidsarchitect op Radio Scorpio, verscheen de Gonzo (circus)-delegatie pas iets na de klok van 21u ten tonele in de Leuvense Schouwburg. Daar had de bekoorlijke Chantal Acda voor één avond curatorische carte blanche gekregen van 30CC. Gelukkig hebben wij connecties die ons op clandestiene wijze naar een onopvallend, zij het gunstig gelegen, zitje begeleidden.

Op die manier konden nog een nummer of drie van Puzzle Muteson – het alias van Terry Magson – meepikken. Hoewel we normaal gesproken wel te vinden zijn voor het betere singer-songwriterwerk, had de performance van Magson toch een net iets te groot SiSo-gehalte (toegegeven: we zoeken ook gewoon al geruime tijd een excuus om dit hilarische filmpje met u te delen). Breekbaar was het sleutelwoord van de tien minuten Puzzle Muteson die we ondergingen. De man heeft een onmiskenbaar goede zangstem en ook de warme klank van zijn folkgitaar kon ons wel bekoren, maar tekstueel mocht het toch iets pittiger. Misschien hadden we gewoon nog wat tijd nodig om te acclimatiseren.

Nooit gedacht dat Frank Vander Linden in een GC-review zou opduiken, maar kijk: ‘Never Say Never’. Wij hadden de man al een jaar of acht niet meer live aan het werk gezien, en het was een verrassend aangenaam weerzien. Evenmin gedacht, trouwens, dat iemand met zoveel podiumervaring nog nerveus kon worden tijdens een concert. Maar de niet altijd even gestemde gitaren, suboptimaal geplaatste capo’s en een nogal knullige plectrumwissel maakten het gebeuren eigenlijk juist charmant. Dat kwam natuurlijk omdat daar steengoede nummers tegenover stonden. ‘In de Walszaal’ kondigde Vander Linden aan als een ode aan langdurige relaties. ‘Een nummer over het huwelijk, dat door mijn vrouw en ik wel eens “het gruwelijk” wordt genoemd.’ Voor de iets te hoge solo-versie van De Mens-klassieker ‘Irene’ en na een fijn duet met Chantal, stak Vander Linden opnieuw zijn nek uit met een Nederlandstalige versie van Brels ‘Voir un Ami Pleurer’. En dat onder het welluidende motto: ‘van Dirk Roofthooft heb ik geleerd dat je soms eens iets gewaagd moet doen: een Jupiler drinken in plaats van een Stella, bijvoorbeeld’. (De quote uit de ondertitel is trouwens ook van zijn hand.) We hebben ons geen moment verveeld.

Daarna was het de beurt aan de jonge Leuvense dichteres Lotte Dodion, die we jaren terug nog het beste van zichzelf wisten geven tijdens De Sprekende Ezels: het experimentele Leuvense “laagpodium” voor woord en muziek. En waar we destijds vooral onder de indruk waren van taalkundig raffinement, werden we dit keer zelfs lichtjes ongemakkelijk. Geen idee wat dat exact betekent, maar Dodions opvoering was in elk geval niet vrijblijvend. Wij werken aan onze mentale recuperatie.

Gelukkig was Peter Broderick er om ons daarin bij te staan. De bindteksten van de man waarvoor het gros van de aanwezigen in de zaal zat (daar durven we toch vanuit gaan), waren een stuk Amerikaanser dan die van Frank Vander Linden. En dat bedoelen we niet zozeer complimenteus. Maar veel belangrijker is de muziek natuurlijk, en die stelde niet teleur. Toen we in één van zijn teksten de zin ‘as if even a tool has a soul’ meenden te ontwaren stak zelfs een inwendige schaterlach de kop op. Het feit dat Lyricsmania.com ons hersenspinsel tot nog toe weigert te bevestigen negeren we even.

Niet elk experiment (de poging om het publiek de klank van een rivier te laten nabootsen, bijvoorbeeld) was even geslaagd, maar anders waren het geen experimenten meer natuurlijk. Echt bij de keel gegrepen werden we pas toen de zonderlinge Portlander zich achter de piano nestelde, en voor we het goed en wel beseften zat de avond er alweer op. Met ‘Music for Falling from Trees’, dat Broderick gratis te grabbel gaf aan de gegadigden hebben we zelfs een fysiek aandenken. Top.