Welk verdriet spookte er door het hoofd van de Franse veelschrijver Emmanuel Bove toen hij in 1928 ‘De liefde van Pierre Neuhart’ schreef? Neuhart beschrijft als geen ander waartoe het allesverwoestende gif van verschillende verwachtingspatronen bij het begin van een relatie kunnen leiden. De weinig cultureel verfijnde en sociaal onhandige selfmade man Pierre Neuhart stort zich op de jonge – anno 2013 té jonge – would-be actrice Éliane. Zij wil hogerop en stabiliteit, hij wil liefde en glamour. Tot in de pijnlijkste details beschrijft Neuhart hoe mensen zichzelf voor de gek houden. Bove ontrafelt ongenaakbaar het mechanisme waarbij een man – zozeer onder de indruk van de verschijning van een vrouw – haar op een onbereikbaar hoog voetstuk plaatst en daarbij haar verheven eigenschappen en emotionele diepte toedicht. De wanhoop en de drang om aan die verstikkende adoratie te ontsnappen, doen Éliane hoe langer hoe meer walgen van Pierre. Uitspreken kan ze het niet en als Pierre uiteindelijk zijn naïviteit laat varen, is het te laat. ‘De liefde van Pierre Neuhart’ is meer dan een verfijnde psychologische roman. Het is vooral Bove’s taalgebruik dat in zijn tijd geheel vernieuwend was en dat nog steeds overeind is gebleven. Bove heeft daarmee verscheidene generaties schrijvers beïnvloed. Dit staat heel mooi beschreven in het uitgebreide persoonlijke nawoord van Mirjam de Veth. Haar voortreffelijke vertaling verdient alle lof in tijden dat vele uitgeverijen zich met veredelde google translate vertaling tevreden stellen. En ten slotte zijn we uitermate verheugd dat de onafhankelijke uitgeverij Coppens & Frenks opnieuw een absoluut te ontdekken literair meesterstuk aan haar catalogus heeft toegevoegd. Voor al wie van zomerlectuur met verbrande zenuwuiteinden houdt.