Concertorganistor Scratch+Snuff vierde afgelopen zaterdag haar zesjarig bestaan in De Koer in Gent.

Ons humeur was niet echt schitterend bij ons vertrek vanuit Quickiestad richting Gent. Onze laptop crashte na een poging om het huiswerkprogramma van een van de kids op te starten. Een bootscherm was het enige dat de laptop nog wilde tonen. Waarschijnlijk schielijk overleden, al hopen we dat de mensen van de computerfabriek onze data nog kunnen recupereren. Een tablet is allemaal goed en wel, maar dat is toch niet hetzelfde.
Toch moet er getypt worden, vooraleer we het allemaal vergeten zijn. MNHM moest de spits afbijten, maar hun aanvangsuur van half acht halen, dat zat er niet in. Even Otto Kokke lastig vallen dan maar. Of hij niet wat wilde treuzelen. De saxofonist van Dead Neanderthals zou daar wel een mouw aan passen. De zaal zoeken was niet nodig. Enkele decennia geleden woonden we tien jaar in die buurt, waar een beetje verder ook de zaal van Democrazy was gelegen, in de Reinaertstraat. Dat scheelt tijd natuurlijk. Toen we ter plekke kwamen, was MNHM net aan zijn tweede nummer begonnen. De organisatie had het aanvangsuur met een kwartier verlaat en Kokke deed de rest.

Andere bands zijn altijd kut

Of dat is toch wat Otto Kokke ons vertelde na de verpletterende show die hij net had neergezet met zijn drie MNHM-kompanen. Instrumentale brainwash, een lezing uit hun album ‘Of Empires Past’ van eerder dit jaar op het Gentse Consouling. Labelbaas Mike Keirsbilck vond hun postrockwhatevermetal (zijn term) live net zo imponerend als hun plaat. Het is inderdaad net de saxofoon die de complexe ritmes van de andere drie uitstekende muzikanten dat onderscheidend extraatje geeft. En daarmee doen we niets af aan de kwaliteiten van de rest van de baardige band. Een mooi begin van de avond alleszins, waar de andere bands een kluif aan zouden hebben om beter te doen.
De organisatoren hadden besloten om de twee elektronicagerichte acts (Onrust en Monolithe Noir) in het café te laten optreden. Een goede keuze alleszins, want zo konden de bands rustig hun materiaal opstellen, maar kon het publiek zonder lange pauzes afwisselend in de zaal en het café een optreden meemaken. Niet dat het café een ideale plaats is voor de concerten die er door gingen. Veel te veel mensen liepen de hele tijd over en weer, hun longen volgend naar buiten om toch maar die nicotine te inhaleren. Het goot water, uit de lucht, maar dat hield hen niet tegen om als verzopen konijnen de buitenlucht op te zoeken. De aandacht voor Onrust was bij het merendeel van de aanwezigen ook al ver te zoeken, terwijl Wendy Mulder (Onrust) ook al klaagde over het ontbreken van subwoofers.
Ach, een mens moet proberen in alle omstandigheden er het beste van te maken, en dat lukte wonderwel. Onrust heeft ondertussen voldoende ervaring opgedaan om er zich niets van aan te trekken. Haar nummers brengen, daar gaat het om, en mee bewegen, ook als het publiek daar geen of weinig zin in heeft. We hebben Onrust al in betere omstandigheden gezien, maar haar muziek bleef, zoals altijd, overeind. En ze kreeg uiteindelijk toch nog applaus, maar dat lag misschien aan de sample van haar spinnende kat die ze in haar laatste nummer prominent liet weerklinken.

Dat het gaat Barsten

Na de set van Onrust moesten we maar weinig geduld oefenen alvorens Barst aan zijn  set zou beginnen. Al moest er eerst een zetel de zaal worden binnen gebracht. Er zijn zo van die fanatieke Barst-fans die zelfs al staan ze op punt te bevallen, toch nog het concert willen meemaken. Een zetel is dan geen overbodige luxe, en goed geluid evenmin. In elk geval, Nele, de dame in kwestie, is die avond niet bevallen. Ondertussen wel, dus het was nipt. Het geluid bij Barst zat niet over de hele lijn helemaal juist, maar gelukkig voor bandleider Bart Desmet viel het in grote lijnen heel goed mee en zat het geluid voor het overgrote deel van de sert wel goed, al konden we aan de linkerkant de fluisteringen en schreeuwlitaniën van Mathilde nauwelijks horen. Haar familienaam weten we niet, maar we zagen haar en Wouter Lichtschade wel als extra bandleden opdraven. Barst daagt zichzelf graag uit door telkens kleine veranderingen in de bezetting door te voeren, waardoor het ook voor hem zelf interessant blijft.

De set viel wat uiteen in drie lange stukken, opbouwend, laag voor laag tot het helemaal in crescendo gaat. Eenvoudige drones zijn het al lang niet meer. Als een ware ceremoniemeester houdt Desmet zijn muzikanten in toom, laat ze elke noot spelen die hij wil horen. En ze kunnen het, want alle leden gaan volledig loos in de muziek die van op het podium weerklinkt. Het wordt als een trance, een hypnotiserende trip door de donkere Barst-wereld die telkens van nieuwe accenten wordt voorzien. Als een zich steeds herhalende droom, die met kleine nuances telkens toch weer anders klinkt. Desmet’s handen leken een eigen leven te leiden, volledig opgaand in zijn eigen muziek waardoor hij zijn perfectionistische zelf nog nauwelijks kan controleren. En dan is het op, als de laatste noten zijn weerklonken. De uitputting nabij en dankbaar voor een luid applaudiserend publiek.

Zwarte monolieten

Monolithe Noir was als volgende aan de beurt. Maar zijn analoog gebrachte elektronica werkte op dat ogenblik absoluut niet voor ons. De indrukken van Barst waren nog te prominent aanwezig om een beeld te vormen of de man een kans te geven. Het lukte niet, dus dat maken we een andere keer goed.
Hey Colossus was de afsluiter van de avond. Iedereen was duidelijk al moe, velen hadden het eigenlijk wel gehad en hun soundcheck bleef ook maar duren. Al begrepen we hun manier van werken niet helemaal. Als je eerst alles op de mengtafel volledig open zet, krijg je automatisch een overstuurd geluid, dat ook te luid en te hard door de boxen wordt gejaagd. En dat krijg je dan niet meer uitgebalanceerd, waardoor het een ware brij wordt. De muziek van dit collectief Britten onder leiding van zanger Paul Sykes is sowieso al gevoelig om over de top te klinken, dus enig evenwicht aan de mengtafel was op zijn plaats geweest.

Hang ze

De band kwam zijn meest recente album ‘The Guillotine’ (Rocket Recordings) voorstellen. De gitaarmuren imponeerden echter slechts in het begin en op het einde van het concert. De woeste zang en drumslagen klonken na een eind te eentonig, en na een nummer of twee stortte de boel helemaal in. Het werd eigenlijk gewoon een vervelende show van een band die een soort bigband noiserock wilde spelen maar elke zin voor samenhang, nuance of kunde mee had gegeven met de Brexit. Pas naar het einde toe, toen het geluid om een of andere wonderlijke reden ook weer wat beter zat, klonk de band zoals ze zouden kunnen: strak geredigeerde gitaarmuren, met rustpauzes, degelijke zang en een overtuigende houding. Maar we waren ook al moe van het lange rechtstaan / leunen uiteraard. Gelukkig was er bier in flesjes, altijd een pluspunt. Bier uit plastieken bekers verdragen we niet, ongeacht het merk. En veel schuim, dat is voor het bad.

Gezien: 6 jaar Scratch & Snuff met MNHM, Onrust, Barst, Monolithe Noir, Hey Colossus – De Koer, Gent – Zaterdag 7 oktober 2017
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s : Stephan Vercaemer