Perfectie heeft de kwalijke eigenschap dat ze zo verdomd saai kan zijn. De fluitspeler is een boek by the book. De plot is fijntjes in elkaar gepuzzeld en stroomt als een kanaal recht naar de zee: een metafoortje hier, een personage met een mysterieus verleden daar, en af en toe op het juiste moment een flashback. Het schrijvershandboek heeft Ron Rash veel dingen geleerd, behalve dat net onvolmaaktheid beklijft. Hij doet nochtans zijn best om ons bij ons nekvel te pakken met het verhaal over een broer en zus die als buitenbeentjes in een donker dal wonen en plots het bezoek krijgen van een doofstomme fluitspeler. Een veelbelovend verhaal, maar Rash slaat het helemaal dood door nergens de ruimte te laten voor de verrassing of te laten zien dat hij ook van de regels durft afwijken. Hooguit struikelt hij wel eens over een woord of zin, en dan nog vermoeden we dat die vallen pas geplaatst werden bij de nogal houterige vertaling. De Amerikaanse auteur, die in de VS in allerlei boekenclubs mag opdraven en waarvan deze roman zelfs door Oprah Winfrey werd aangeraden, heeft een perfect, maar vooral voorzichtig en saai boek geschreven. Wij hebben onze romans liever als rivieren die buiten hun oevers treden.