Wij zijn er nog steeds niet uit. Waarom zoveel plaatjes ons koud laten. En er soms ééntje hardnekkig blijft plakken aan de ribben. Ligt het aan het on-Amerikaans gebrek aan pretentie van dit trio uit Portland? Aan hun beknopte liedjes die zich nergens verliezen in nutteloze uitweidingen? Feit is dat het ietwat knullig genaamde Pseudosix ons de afgelopen weken meer plezier heeft verschaft dan alle wedstrijden van het gestaalde hoplietenleger van Eurokampioen Rehakles tesamen. De formule is genoegzaam bekend: onderkoeld gespeelde midtempo alt.country met enigszins laconieke, onvaste vocalen van een zanger die voornamelijk tegen zichzelf lijkt te spreken. Songs:Ohia is een aannemelijke referentie, maar dan zonder de depressieve dramatiek van Jason Molina. Tim Perry mist de apocalyptische grandeur van Bill Callahan of Will Oldham maar schudt even verslavende melodietjes uit zijn gitaar: de onvaste zangharmonie van ‘Hazardous Moment’, de onderhuidse countryswing op het bloedmooie ‘Run Rebel’ of de naakte mineurfolk van ‘Chasing You Down’. Het ongenoegen broeit vooral tussen de regels. Er ligt onheil op de loer, maar het blijft vooralsnog onuitgesproken. Pseudosix zijn vriendelijke, beleefde jongmensen die regelmatig botsen op de praktische bezwaren tussen droom en daad. En die verwarring knap weten te verklanken in hun muziek. Een debuut dat het beste doet verhopen.