Een dag of tien voor het verschijnen van ‘Darker Than Blue’ zagen wij Blue Daisy aan het werk op het Gentse muziekfestival Big Next. De breedgeschouderde, bonkige Brit leek wel uit ebbenhout gehouwen en leverde zijn aardedonkere raps af op een ijzingwekkende, haast griezelige manier. Op ‘Darker Than Blue’ vinden we weinig terug van die agressieve rapstijl en kiest Blue Daisy eerder voor donkere voordrachten, die even vaak gefluisterd dan gerapt of gezongen zijn. Het album zit vol galmende klanken, grimmige gitaren en bezopen beats, alsof deze Kwesi Darko ‘Darker Than Blue’ opnam in een verlaten pakhuis aan de rand van de grootstad. Eén waar King Krule, Tricky en Martina Topley-Bird hun wietpeuken nog nasmeulen, de drugsnaalden verspreid over de vloer liggen (“She was his heroine, she took the pain away”, zo opent het dubbelzinnige ‘Heroine’), en enkele krakers vechten om de laatste slok whisky. Wat we wel herkennen van Blue Daisy zijn optreden, is de haast ondraaglijke dreiging en de intensiteit die daarmee gepaard gaat. Op ‘Six Days’ drijft de Brit zijn demonen uit en ook van het fatalistische ‘We’re All Gonna Die’ word je niet meteen vrolijk. Blijkbaar bracht Blue Daisy in 2011 al zijn debuutplaat ‘The Sunday Gift’ uit, die ons volledig ontgaan is. Wanneer we bekomen zijn van ‘Darker Than Blue’ zullen we die zeker eens opsnorren. Al kan dat wel nog even duren.