Elk jaar duiken er wel een paar merkwaardige figuren op die, los van wat er zich afspeelt op het schouwtoneel van de hedendaagse popmuziek, op de proppen komen met iets dat zo uitgepuurd en primitief is, dat het uit zowat elk decennium sinds de jaren 1970 had kunnen komen. Zo’n nieuwe release is ‘Dark Radar’ van de mysterieuze one man band Trin Tran, al moet meteen toegevoegd worden dat het blijkbaar gaat om opnames uit 2002 en 2003, die aanvankelijk via cd-r’s hun weg vonden naar een beperkt publiek en nu, tien jaar later, een bredere release krijgen. De dertien rammelende brokjes die hier in minder dan achttien minuten passeren, spelen leentjebuur bij rudimentaire garagerock, nerveuze punk en onbeholpen elektronica (van de Fisher-Price-soort). Het is een en al kribbelende gitaarlijntjes, oubollige toetsenriedels, simpele drumbeats (snare en floor tom) en wat gekermde slogans. Wave van de vroege jaren 1980 (‘A. Bomb’), Wire (‘H.C. She’) en de scratchy gitaar van Robert Quine (‘No Thanks, OK’) gaan hand in hand in songs die doorgaans tussen de zestig en negentig seconden duren en even abrupt als gepast aan hun einde komen. ‘Capsule Hotel’ en ‘Tall Contest’ laten horen hoe The Shaggs zouden klinken op een dieet van Shonen Knife en Teletubbies. Best geinig om er hier en daar eentje van mee te pikken, maar ondanks de beperkte duur treedt het déjà entendu-effect al snel op, waardoor zelfs die achttien minuten te hoog gegrepen zijn. Bob Log III, maar dan zonder de blues en vuile manieren, en met de zotte kuren van een paar art school geeks uit New York.