Op 6 maart 2010 kwam het bericht dat Mark Linkous (Sparklehorse) zichzelf van het leven had beroofd, amper drie maanden na die andere donkere held van ons, Vic Chesnutt. Onze collega (sb) vroeg zich in het in memoriam voor Mark Linkous op onze website af of EMI nog lang lastig zou doen bij het releasen van de samenwerking tussen Danger Mouse (o.a. Gnarls Barkley) en Sparklehorse. De release van dit album werd immers een lijdensweg die jaren aansleepte vanwege een dispuut tussen Danger Mouse en de platenfirma. Om die lijdensweg te omzeilen, verscheen er afgelopen jaar al een fotoboek van cineast David Lynch met blanco cd-r dat bij deze plaat hoort. De goede verstaander wist waar te zoeken om dir te vullen met de bijpassende muziek. En nu is er dus de officiële release. Voor deze samenwerking nodigden ze een aantal muzikale vrienden uit om hun composities van vocalen te voorzien. De plaat opent met de heerlijk poppy psychedelica van The Flaming Lips om via Gruff Rhys uit te komen bij een schijnbaar verloren track van Grandaddy, ingezongen door Jason Lytle. Drie nummers ver zijn we op de plaat en we denken dat we een magistraal eerbetoon krijgen aan Mark Linkous. Jammer genoeg zakt het niveau van het album dan een beetje in. De bijdragen van Julian Casablancas, Black Francis en vooral Iggy Pop zijn duidelijk een pak minder geïnspireerd. Gelukkig herpakt het samenwerkende duo zich dan in de songs die ze nog creëerden voor o.a. Jason Mercer (The Shins). Het duet van Linkous samen met Nina Persson in Daddys Gone is van een pijnlijk voorspellende kracht. In de laatste twee songs van de plaat mogen Vic Chesnutt en David Lynch afdalen in hun donkere ziel. Jammer genoeg is dit dus niet het magistrale eerbetoon aan Mark Linkous geworden waar wij op hoopten. Daarvoor is het middenstuk te zwak, ondanks de veelbelovende openingsnummers. Tip: bekijk en klik rond op de prachtige website die bij deze plaat hoort.