Op zijn vierde album als Ghospoet debiteert Obaro Ejimiwe zijn aangrijpende verhalen nog steeds tussen rap en spoken word in. Maar waar zijn blik zich ten tijde van het debuut ‘Peanut Butter Blues & Melancholy Jam’ (2011) nog beperkte tot het leven in de grootstad London, verruimt Ghostpoet nu zijn gezichtsveld. Zo vertelt Ejimiwe, zelf een Nigeriaans-Dominicaanse inwijkeling, op ‘Immigrant Boogie’ het verhaal van een vluchteling die de zee oversteekt, maar helaas niet ver geraakt: “I was dreaming of a better life with my two kids and my lovely wife. But I can’t swim and water’s in my lungs, so here it ends.” Neen, ‘Dark Days + Canapés’ is allesbehalve een pretplaat, ze wordt daarentegen overheerst door depressie en treurnis. “We’re all living here confused, the lives of someone we can’t be”, klinkt het in ‘Freakshow’, waarvan de bijbehorende videoclip een dystopische, met smog omgeven stad laat zien. Sterk en treffend, dat wel, en ook muzikaal zet Ejimiwe stappen vooruit. Zo klinkt Ghostpoet steeds meer als het werk van een band, dan als een eenmansproject, met strijkers op bijzonder fraaie ‘Blind As A Bat…’ en verder veel gitaren van Leo Abrahams, die ook productie van album op zich nam. Recent werkte Ejimiwe nog samen met Massive Attack, wat zijn weerslag heeft op dit album. Zo is het vooruitgeschoven ‘Trouble + Me’ een echte vertelling die niet alleen tekstueel maar ook muzikaal verhalend is, zoals bij die grootmeesters uit Bristol. Op ‘Woe Is Meee’ komt Daddy G van Massive Attack zelf een stukje meezingen. Ja, hij weet zijn vrienden wel te kiezen, deze Ghostpoet.