Relapse staat meestal voor extreme vormen van metal. En soms hebben ze een mindere dag. Of maken ze een beoordelingsfout. Of zijn de mensen die bij het label beslissen of een bepaalde band een plaat mag uitbrengen op hun label, met een houten kop en een lelijk model in bed wakker geworden. Royal Thunder uit Atlanta roept met zijn debuut alvast dergelijke taferelen op. Wat een bagger is me dit. Tien songs, meer dan een uur, neemt de band de tijd om onze oorgangen te martelen met uitermate belegen southern rock die veel te veel naar grote stadions en geile tieners lonkt. Alle tieners, want er staat een dame aan het roer. Mlny Parsonz heet ze en toegegeven, ze heeft een stem als een klok. Voor de betere soul of zo, of de zwik uitgesponnen ballades die de tweede helft van de plaat volmaken. Die horen bij het beste wat de plaat te bieden heeft, en we vinden er geen ruk aan. Al zullen popminnende tieners met heen en weer zwiepende emotionele driften het misschien best wel lekker depressief vinden klinken. Hier en daar zit een flard Mothers Finest in een uitermate zwakke bui verscholen, maar voor het overige. Als deze plaat sludge moet voorstellen, zoals aangekondigd, dan hoeft het voor ons allemaal niet meer. De band wordt op het web hier en daar vergeleken met Concrete Blonde, en dan hebben we het helemaal gehad.