John Frusciante heeft het afgelopen jaar zowat elke maand een plaat uitgebracht. Het goede nieuws is dat daar niks van de Red Hot Chili Peppers bij zat, het slechte dat wij niet al die platen hebben gehoord. Voor zover we collegas kunnen vertrouwen, is deze Curtains veruit de meest traditionele liedjesplaat. Het grootste deel van de tijd horen we alleen stem, akoestische gitaar en een streep bas. Helemaal stabiel zal de man wel nooit meer klinken, maar de pure waanzin van het vroegste solowerk (beluister Niandra Lades And Usually Just A T-Shirt nog eens en huiver) komt hier slechts af en toe een song binnengeslopen. Door een barst in Frusciantes stem, bijvoorbeeld, of middels wat smaakvolle dissonantie in de achtergrond. Eens de verbazing over zulk een beschouwend album wat was weggeëbd, bleek er best toch nog heel wat moois te rapen. Lever Pulled bijvoorbeeld, met de minst opdringerige gitaarsolo aller tijden. Getekend Omar Rodriguez van The Mars Volta. Wie niet oplet, mist m. En Time Tonight is ons favoriete slaapliedje deze maand. Laat het wel duidelijk zijn dat dit een huiskamerplaat is: in de auto hoor je Cat Stevens, onder de koptelefoon Cat Stevens op crack. De snelweg afscheuren op crack, met Cat Stevens op de stereo is natuurlijk ook een optie.