Na elke deadline lassen we een pauze in om even te bekomen van de stroom releases die we beluisterden en eventueel van enige woorden voorzagen. Even op adem komen, enkele oudere platen opnieuw luisteren of gewoon even van de relatieve stilte in huis genieten. We proberen elke keer de pauze kort te houden, want de overdaad aan platen groeit ons bij een langere pauze al snel boven het hoofd. En dan moeten we nog kiezen uit het stapeltje dat al fysiek ligt te wachten. Die krijgen namelijk steevast voorrang op digitale downloads die onze mailbox doen vollopen. Ons hoofd laten leegblazen leek ons een goed idee, en het uit Brooklyn afkomstige trio Mortals kreeg de twijfelachtige eer om mijn een halve eeuw oude brein klaar te stomen voor een nieuw offensief aan recensies. Met hun groovy sludgemetal, die wordt gekruid met aan black metal refererende zang, lukt het alleszins om ons alert te houden. Zes lange stukken die regelmatig ontaarden in chaos, om dan netjes terug te belanden bij de groove en de melodie. En het is in die minder felle stukken dat we duidelijk kunnen vaststellen dat Mortals een mooie collectie riffs heeft verzameld om hun destructieve visie op sludge en black weer te geven. Drummer Caryn Havlik houdt de boel inventief strak, waarbij Lesley Wolf, zanger, songschrijver en bassist en gitariste Elizabeth Cline de waanzin mogen loslaten. Ultramantis Black is een Chikara worstelkampioen en de man heeft nu ook een muzikale uitlaatklep gevonden. Samen met leden van Pissed Jeans spoelt hij elk restje onzin uit ons lijf met een portie politiek geïnspireerde hardcore die er echt wel zeer stevig inhakt. Het is net geen grindcore, al scheelt het niet veel. De negen nummers vliegen als een razende voorbij, als een Dillinger Escape Plan die covers van Spazz brengt. Met zijn masker op ziet de boel er ook anders uit dan de doorsnee grinders. Zo is zijn carrièremove van worstelen naar de concertzaaltjes op zijn kop zetten met zijn vier doorwinterde kompanen meteen een verschroeiende zet. Eentje van dertien minuten.