Twee jaar geleden was ik wel zeer gecharmeerd door Chrome Hoof. Fris concept, uitstekende muzikanten en een waanzinnige liveshow. Hun vorige plaat ‘Pre-Emptive Rapture’ was in dat verband als een ansichtkaart of een vakantiekiekje- een leuk aandenken aan een goeie herinnering. Maar dat kiekje gaat in een plakboek, een boek dat vervolgens stof zal vergaren in een kast. Om maar te zeggen: al gauw bleef mij enkel nog een vaag beeld bij van de gekke sound die Chromehoof etaleert: de ingenieuze breaks van Zappa, King Crimson en nog een handvol progrockers op een hoopje geveegd, in een loop gezet en ondersteunt door een technobeat. Ten gepaste tijde een uithaal van noise, een aanstekelijke discobeat, en het aan Grace Jones verwante stemgeluid van Lola Olafisoye- schotel mij een fragment voor in een muziekkwis, en ik zou Chrome Hoof uit de duizenden herkennen. Maar tracks die eruit sprongen, een opmerkelijke passage, een catchphrase, iéts dat me in het bijzonder is bijgebleven? Als sla je me dood: de nada. En nu valt er al even weinig te zeggen over ‘Crush Depth’: bij momenten zou ik zweren dat ze bepaalde nummers twee jaar geleden ook al live brachten, maar dat kunnen evengoed nummers van de vorige plaat geweest zijn. Meer van hetzelfde is niet noodzakelijk slecht, en een gebrek aan eigen smoel kan ik Chromehoof moeilijk verwijten. Misschien is dit ook alles wat ze met hun project ogen te bereiken. Maar de meerwaarde op plaat ontgaat me voorlopig, en van de voorganger naar ‘Crush Depth’ is de voortgang nihil. De enige gedachte die me bij de beluistering te binnen springt, is: ‘deze zomer ga ik ze vast opnieuw kijken. Maar deze plaat zet ik vast geen twee keer meer op.’ Trek zelf uw conclusies.