Laten we het ons zo simpel mogelijk houden, en inderdaad, lo-fi as fuck keren de Bobby Teens terug naar de glorietijd van de teenbop en gooien er een scheut arrogantie en punky onkunde bovenop. Even charmant als de stal rond Billy Childish, waarbij een goed gevoel boven instrumentbeheersing gaat, knallen deze liedjes uit de boxen. Een beetje surf hier, een beetje Joan Jett daar, een gammele ballad als Where were you die Thee Headcoatees als supergeproduceerde sterren doet klinken, het staat er allemaal op. In tegenstelling tot Deadly Weapons waar Tina Lucchesi de grenzen van hardcorepunk aftast, rammelt deze plaat aan alle kanten en toch klinkt het allemaal prima. Drie dames en een heer, leren jekkers en persifleren maar, die meidenbandjes uit de late jaren zestig. Laat deze band produceren door Phil Spector, en het resultaat zou klinken als de vrouwelijke versie van The Ramones-plaat End Of The Century. Heerlijk.