Het kon niet uitblijven. De uit Mesagne, Italië komende Mario Lino Stancati is na enkele bescheiden releases opgepikt door Unexplained Sounds, waar zijn duistere naar ambient en drones neigende muziek, perfect in het plaatje past. Waar zijn eerder werk alleen digitaal verkrijgbaar was, krijgt ‘Cross The Desert’ tegelijk een fysieke release op cd. En daar kunnen we alleen maar verheugd op reageren. Stancati is een behoorlijk veelzijdig kunstenaar, die er zijn hand niet voor omdraait om een theaterstuk te schrijven, een novelle neer te pennen, acteur, theatermaker of regisseur te zijn. En hij maakt ook muziek, die net even anders klinkt dan veel van zijn genregenoten. Het album klinkt een beetje enerverend, alsof er voortdurend treinen passeren die hun belletjes laten rinkelen om het landschap op te schrikken. Belletjes die ervoor zorgen dat de aandacht niet verslapt of weg drijft van de gitaarambient. ‘Cross The Desert’ is als een treinreis door een desolaat landschap waarbij de luisteraar de enige passagier blijkt te zijn. En dat kan soms ietwat benauwend overkomen, net als de muziek. Dat kan ook gezegd worden van het nieuwe album van Moloch Conspiracy, dat uitkomt op een andere tak van het imperium van Sonologyst-bezieler Raffaele Pezzella. Julien A. Lacroix houdt het graag duister en dat is ook nu weer heel duidelijk het geval. Hij kiest bij voorkeur donkere religieuze verhalen waarbij Mesopotamië en andere Mediterrane beschavingen centraal staan. Tabletten vol teksten die werden gevonden in Ugarit in Syrië, de zogenaamde ‘Baal cyclus’, vormen de hoekstenen voor deze ritualistische trip. Net als op voorgaand werk stopt Moloch Conspiracy zijn dark ambient vol met angstaanjagende geluiden, bevreemdende stemmen en, ook hier, bellen en klokken. Het meest opvallende op dit album is echter de bezwerende stem van Uunslit. Zij draagt de prachtige nummers ‘Daughter Of Anu’ en ‘She Clambers Over’. In de overige nummers wordt haar stem slechts sporadisch gebruikt, maar ook daar maakt ze telkens het verschil. Nimh (Giuseppe Verticchio) en Rapoon (Robin Storey) zijn beiden gevestigde namen binnen het (ethno-)ambient wereldje. Het is echter voor het eerst dat beide coryfeeën met elkaar in zee gaan en samen een meer dan behoorlijke, vier nummers tellende, genre-cd hebben gemaakt. Elk werkte in zijn studio, het duo wisselde ideeën uit, bespeelde heel wat instrumenten waaronder de obligate belletjes en creëerden vier lange stukken waarin polyritmiek, exotisch aandoende klanken en soms naar een kakofonie neigende drones het sfeerbeeld bepalen.Liefhebbers van traditionele Thaise instrumenten mogen eveneens in hun pollen wrijven, want die zijn ruimschoots aanwezig.