Starkweather en Ansur zijn twee bands die elk op hun manier het begrip metal een beetje verder willen oprekken. Starkweather staat voor cult, Ansur zijn jonge honden aan het experimentele metalfront. Starkweather is een band die overal uitgebreid zijn tijd voor neemt. Philadelphia leent zich blijkbaar tot sloomheid. Het vorige album van de band, Into The Wire, dateert immers al van 1995! De meeste muziekliefhebbers zullen Starkweather dan ook al lang in een vergeetputje hebben zitten. Hun nieuwe splinterbom verscheen vorig jaar reeds op het fijne Hypertenion, maar hier is nu ook de cd-release. En daar zijn we potdikke blij mee. Een ongelooflijke pot agressieve herrie met diversiteit in de sound en zang als motto. Starkweather wordt beschouwd als de grondlegger van de metalcore, samen met Rorschach, en ze hebben doorheen de jaren niets aan brute eigenwijsheid ingeboet. De band klinkt nog net zo manisch en onconventioneel als in hun eerste jaren (ze begonnen eraan in 1990) en worden door bands als Dillinger Escape Plan, Converge en Cryptopsy als godfathers van het genre beschouwd. En ze hebben zwaar gelijk. Miljaar, dit een vette plaat zeg. Zeer maf vinden we de zang, die in nummers als Taming Leeches With Fire wat mee heeft van de vroegste exploten van Virgin Prunes, al zullen de heren allicht nog nooit van die superband hebben gehoord. Perfectionistisch tot in hun kleinste botjes hebben ze ook dit keer weer alles uit de kast gehaald. Geproduceerd door Pierre Remillard (Cryptopsy), hoesontwerp van Paul Romani (ook Mastodon, Godflesh) en met gasten als Liam Wilson (Dillinger Escape Plan) en Jim Winters (Earth Crisis, Trumoil) laat de band niets aan het toeval over. Experimentele hardcore is eigenlijk een veel betere term dan het nauwe metalcorehokje. Zo avontuurlijk als Croatoan hadden we onze portie hardcore alweer een tijdje niet meer gehoord. Noors zijn ze, de mannen van Ansur, en hun eerste volwaardige album is er meteen eentje om in te kisten. Ze evolueerden door de jaren heen van een trio dat black metal speelde tot een kwartet dat wel nog invloeden van black heeft, maar net zo goed sludge, doom, metalcore, math en doommetal in zijn geluid gooit. Het lijkt een chaos maar is het nooit. De band neemt dan ook uitgebreid de tijd om zijn nummers uit te bouwen. Zes nummers in net geen drie kwartier, en er gebeurt zoveel in elk nummer dat het amper is bij te houden. Hondsbrutaal, dat is zeker en het chronologisch evoluerende verhaal doorheen de zes nummers helpt mee om de donkere tinten die het album uitstraalt nog van net iets meer kleur te ontdoen. De zang is zwaar vervormd en past daarmee perfect in het muzikale plaatje. Elke poging tot cleane zang zou de doodssteek hebben betekend voor Axiom. Mysterieus, verslavend, complex en hallucinaties opwekkend, alles in één Ansur.