Het lijkt erop dat de invloed van Morton Feldman (1926-1987) pas vele jaren na zijn dood helemaal duidelijk zal worden. Van Oren Ambarchi en John Zorn tot oud-leerlinge Joëlle Léandre: hun werk draagt duidelijk de sporen van een componist die als geen ander een mysterieuze klankenwereld kon openen die vaak evenveel aansluiting zocht bij de visuele traditie van Jackson Pollock en Mark Rothko als die van voorgangers als John Cage. ‘Crippled Symmetry’ (1983) neemt bijna negentig minuten in beslag en laat horen hoe de horizontale evolutie voortdurend bijgestuurd wordt. Het is trouwens niet de eerste keer dat de compositie verschijnt. Zo dook er in 1999 een versie op van The California EAR Unit en was er in 1995 al een uitvoering beschikbaar van deze muzikanten. Eberhard Blum (fluit, altfluit, basfluit), Nils Vigeland (glockenspiel, vibrafoon) en Jan Williams (piano, celeste), samen The Feldman Soloists, kwamen in 2000 nog eens samen om de compositie uit voeren ter gelegenheid van de vijfentwintigste verjaardag van het door Feldman opgerichte festival June In Buffalo. Een dozijn jaar later is het verkrijgbaar en biedt het misschien wel de ideale introductie tot het vaak hypnotiserende universum van de componist, waarin motiefjes voortdurend naast elkaar lopen en stelselmatig verweven worden tot een fijnmazig geheel. Dat bereikte Feldman, die zich liet inspireren door onder meer de structuur van Perzische tapijten, door het uitdelen van individuele partituren die een opmerkelijk grote vrijheid aan de muzikanten schonken. Het resultaat is een haast minimalistisch en gestaag vloeiende beweging met de raadselachtigheid van droompassages in films noirs en de puurheid en eenvoud van Japanse houtgravures. Deze nieuwe versie is dan ook het gedroomde argument om het cliché te ontkrachten dat Feldman tot het legertje moderne componisten behoort dat enkel gewaardeerd kan worden door musicologen en componisten in spe. Een openbaring.