Burn Piano Island, de voorganger van Crimes, was al geen cdtje om zonder handschoenen aan te pakken. Anarchie en zottigheid zorgden voor een potje ongebreideld verwarde herrie. Het vijftal uit Seattle is duidelijk iets rustiger geworden en heeft meer tijd genomen om wat structuur in de nummers aan te brengen. Niet getreurd echter, chaotisch is hun muziek nog steeds. Het krakkemikkige stemmetje van Jordan, die een mix vormt van sirene Siouxie Sioux met een bijna uitgetelde Courtney Love in een mannelijke versie, zingt telkens eventjes lekker lieflijk alvorens naar feeksig geschreeuw over te gaan. Johnny zorgt voor het grommend lage tegengewicht, maar houdt het eerder bij schreeuwen dan zingen. Muzikaal zijn het de keyboardlijntjes die het geluid overzichtelijk proberen te maken, al is dat natuurlijk relatief met twee schreeuwers en bas en drum die alle kanten tegelijk uit willen. Blood Brothers lijkt namelijk zowel op het podium als op cd op een bende ADHDers op overdrive. Krankzinnigheid en hypernervositeit gaan hand in hand, wat muzikaal betekent dat ze het ene moment klinken als The Locust om meteen in een Blondie-melodietje te vervallen, maar dan alweer grindcoregewijs een stap verder zijn. Crimes is reeds de vierde zenuwslopende muzikale trip van dit freakgezelschap, die zelfs voor geoefende oortjes een quasi niet te volgen reis vormt. Afwachten hoe lang het duurt alvorens zotskap nummer één Mike Patton iets met Blood Brothers doet. Het zal zelfs voor hem een hele uitdaging vormen. Geniale gekte die niet besteed is aan mensen die houden van enige vorm van orde. Apocalyptisch cabaret, zoals ze zelf schreeuwen in het gelijknamige nummer.