Denton, Texas is de thuishaven van vier jonge mannen die het maximum proberen te halen uit het spelen van drie akkoorden. Minder zelfs als het even kan. Occult Detective Club is er zich van bewust dat er op het gebied van punkrock nauwelijks vernieuwing mogelijk is, vegen er hun edele delen aan en kiezen ervoor om met zo weinig mogelijk noten, inspanning en muzikaal vernuft toch goede liedjes te schrijven. En daar lukt de band nog in ook, waarschijnlijk grotendeels door hun onbezorgde houding en de drang om eenvoudige songs te schrijven. Of hoe het kleine in de van megalomanie overlopende staat Texas toch groots kan zijn. Twaalf liedjes in nauwelijks een half uur, die net als op hun debuut al snel in je kop blijven zitten. Niet dat ze zo geniaal zijn, neen, gewoon, door hun eenvoud en eerlijkheid. Eigenlijk katapulteert Occult Detective Club ons enkele tientallen jaren terug in de tijd, toen The Ramones, The Clash, Sham 69 en The Jam hun hoogdagen kenden. De band verfijnde de sound van hun grote voorbeelden en maakt die weer helemaal hedendaags. Left Lane Cruiser pakt het net zo DIY aan als Occult Detective Club, maar kiest voor trashy blues in de stijl van Jon Spencer, R.L.Burnside, T Model Ford en Black Keys om zijn muzikale duivels te ontbinden. Het duo, bestaande uit slidegitarist en zanger Frederik Joe Evans IV en drummer (tevens harmonica) Brenn Beck komt uit Ford Wayne, Indiana en is toe aan zijn vierde plaat, de derde voor Alive Naturalsound. Het debuut Getting Down To It kwam nog uit op het kleine Hillgrass Bluebilly Records, een naam die een duidelijke indicatie geeft van het geleverde. Jim Diamond (ook platen van White Stripes, bassist van Dirtbombs) nam de plaat op, en James Leg (aka John Wesley Myers) van Black Diamond Heavies speelt keyboards op zowat de helft van de songs, en drukt zo duidelijk zijn stempel op het groepsgeluid. Trash en punkblues blijven de hoofdmoot vormen, maar het duo neemt deze keer ook de tijd om enkele tragere nummers op ons los te laten, zoals Hip Hop en Giving Tree. Left Lane Cruiser verbreedt zijn blues, voegt rock-‘n-roll, soul en country toe maar behoudt de rauwe, naar whisky ruikende vunzigheid. De band is iets minder wild dan Doo Rag in zijn hoogdagen, iets minder experimenteel ook, al doet dit niets af aan de kwaliteit.