Eerste gedachte: twijfel. Waar is het supersonische geweld dat ‘Cone Toaster’ zon geweldige single maakte? Een achtbaanrit die je duizelingwekkend op reis nam naar extreme hoogtepunten. Noisetechno die je niet op de dansvloer wilt horen omdat je telkens bang bent dat de grond openscheurt om je op te slokken als een tussendoortje. Met Creature Comforts zet Black Dice een flinke stap opzij. Wat meteen opvalt, is dat het vertrek van drummer Hisham Bharoocha grote gevolgen heeft gehad. Het gemis van de drums is groot, misschien wel te groot en het gebrek eraan neemt een groot deel van de energieke spanning weg. Creature Comforts draait rondjes, maar blijft zich keer op keer vernieuwen. De organische structuren worden één met de omgeving zonder ook maar één moment vanzelfsprekend te worden. Creature is het nummer waaromheen ‘Creature Comforts’ zich concentreert. De stuiterende beat die halverwege verschijnt, is de hartslag waar het hele album op leunt. De elektronische effecten circuleren als geluidsbellen om de beat die langzaam sterker van toon wordt en vervolgens weer verdwijnt in het oerwoud van organische effectenbubbels. Met Treetops is het verdwalen in een bos vol vervormde synthesizertonen en heftig bewerkte gitaarklanken. Beelden van op hol geslagen Atari-computers die in bossen ver weg hiervandaan een rituele dans opvoeren, doemen op. Gebrek aan afwisseling en spanning kenmerken het langste stuk, Skeleton. Oeverloos gepiel waarin het tevergeefs zoeken is naar een hoogtepunt. Night Flight zorgt dan toch nog voor een energieke afsluiter van het album. Hier is er wel variatie in de effecten die elkaar wat sneller afwisselen; er is zowaar sprake van een herkenbaar patroon. Creature Comforts laat een band horen die zoekt naar een nieuwe identiteit en eigenwijs genoeg is om ook maar één concessie te doen richting herkenbaarheid of normaal geldende rock-conventies.