We zijn steeds benieuwd als er een nieuwe plaat verschijnt op Skin Graft. Ze zijn zowat altijd dwars, de bands die er worden getekend, en meestal behoorlijk verrassend en toch onmiskenbaar herkenbaar als duidelijk spek voor de bek van Mark Fischer, labelbaas en (on)gezellige weirdo. Xaddax is een nieuwe naam aan het firmament. Toch zijn de twee bandleden absoluut geen beginnelingen. We kennen Nick Sakes (gitaar, zang) door zijn lidmaatschap van Dazzling Killmen, Colossamite en Sicbay, een curriculum waar we hier van onder de indruk zijn. Het andere lid is Chrissy Rossettie die een electro-akoestische drumkit bespeelt. De bands waar zij bij speelde, zijn minder bekend (The Hex, My Name Is Rar-Rar en haar soloproject Iyaxia), maar ze deelt de voorliefde voor experimentele rockmuziek waar noise en gepingel een onlosmakelijk deel van uitmaken. My Name Is Rar-Rar bijvoorbeeld was een noisy punkversie van no wave, terwijl Dazzling Killmen tot de coryfeeën van de noiserock van de jaren 1990 behoort. Sakes verhuisde naar Brooklyn en leerde er Rossettie kennen. Beiden vonden elkaar meesterlijke muzikanten, en dat laat zich op dit debuut duidelijk horen. Er wordt gemusiceerd met veel respect voor elkaars kunnen, zonder dat één van beiden het laken naar zich toehaalt. Dat de invloeden van beider vroegere bands groot is, verrast niet. Xaddax is een soort optelsom van het verleden, ergens tussen Dazzling Killmen en Colossamite in, gebracht in no wavemodus. Xaddax is tevens avontuurlijker dan menig mathrockband. Dit komt door het ingenieuze en van allerlei effecten voorziene drumwerk van Rossettie en de onmiddellijk herkenbare stem van Sakes, die zijn stembanden voor de zoveelste keer sinds 1990 (eerste stapjes van Dazzling Killmen) in de vernieling helpt. Vijfentwintig minuten, tien nummers, het lijkt weinig maar de repeatknop brengt soelaas. Xaddax schrijft namelijk muziekjes die niet na één luisterbeurt te doorgronden zijn.