Het begint al goed. Na jaren platen te hebben uitgebracht bij Funtime, brengt Break Of Day zijn eerste langspeler uit bij een ander label en de boel implodeert. De bende, aangevoerd door Teun Vanaerschot, viel uit elkaar. Aankomende personeelswissels en onderlinge onenigheid ligt aan de basis van het verscheiden van Break of Day. Tja, het zijn jonge gasten die punkrock spelen met een scheut poppunk erbij. Kibbelen en zeuren over van alles en nog wat hoort er dan bij zeker. We geven het label zeker geen ongelijk om de plaat alsnog ut te brengen. De tien nummers zitten prima in elkaar en de band probeert wat variatie aan te brengen. Een zwaarder aangezette stem in ‘Friends Like These’ bijvoorbeeld, nadat in de eerst helft van het nummer de poppunk domineerde. ‘Dancing By The Sideline’ zit in hetzelfde straatje, al leunt het stuk soms heel dicht aan bij metal. De band doet een fervente poging om het poppunkgeluid breed aan te pakken, en slaagt daar behoorlijk in. Al blijft het voor ons zelf allemaal een beetje te braaf en te genregebonden klinken. En zoals in het genre gebruikelijk, zitten er steeds jonkies op de loer om de stek van de net iets ouderen in te nemen. Altitude, met leden afkomstig uit Hove, Aartselaar en Lint, is zo een nieuwe loot aan de Belgische poppunkboom. Het kwartet blikte negen liedjes in die niet moeten onderdoen voor de Amerikaanse concurrentie. De heren zorgen zelfs voor behoorlijk wat afwisseling, door voor ‘Getting Ready’ een tandje bij te steken en in ‘Rad’ wat countrybilly te laten binnen sluipen in het anders heel herkenbare, traditionele poppunkgeluid. Amper een half uurtje duurt het schijfje, al is het meer dan voldoende. Altitude vermijdt daarmee om te veel in herhaling en verveling te vervallen. Wat het gefriemel met een casiootje op het einde van de plaat te betekenen heeft, daar hebben we het raden naar.