Écht leuk heb ik de synthpop van Laid Back nooit gevonden. Te loom. En die op het randje van belegen bewegende vocalen droegen ook niet meteen bij aan de spanning of de sfeer. Dat ze voor eenvoud gingen, met makkelijk in het gehoor liggende melodieën of ritmes, staken ze nooit weg. Ook niet in de tijd dat het allemaal begon voor ze: we hebben het hier over 1981. Uit die tijd stamt het werk dat in een updated jasje werd gestoken voor deze ep: materiaal dat de platenmaatschappij nog te apart vond, naast hun debuutalbum. Met nieuwe drumcomputers, baslijnen en vocalen gingen ze de tand des tijds te lijf, en het lukt ze maar gedeeltelijk. Alleen Cocaine Cool Extended Vol 2 heeft uitgesproken dynamiek, tussen neodisco en electropop in. Nee, Sunshine Reggae daargelaten, heb ik de heren van Laid Back eigenlijk altijd al een beetje als verkeerd gecaste types in de disco gevonden – rijkbesnorde types met gouden ketting en sigaar zet je ook niet op een flitsende dansvloer. Dat idee van foute chic wordt door deze ep ook nauwelijks rechtgezet.