Middernacht. Je neemt de auto en rijdt, zomaar, om te rijden, de nacht in. Je kiest voor de grote wegen, autosnelwegen. De monotonie van de constante snelheid laat je aandacht afdwalen naar de muziek die uit de boksen galmt. Nu ja galmt, prettig tegen je oren aanleunt, zich kattig rondom je heen spint. Na enkele seconden pakt de muziek je vast bij de nek en bezorgt je voor de komende 45 minuten een krop in de keel. Plots voel je je heel oud, spoken anekdotes door je kop en passeren tientallen beelden uit je verleden door je kop. Nostalgie… Keith Kenniff studeert aan het Berkley College of Music, is multi-instrumentalist en brengt onder de naam Helios atmosferische electro uit. Op ‘Corduroy Road’ valt daar weinig van te merken. Op deze plaat kiest hij resoluut voor de minimalistische aanpak. De plaat is haast alleen opgebouwd uit dromerige pianopartijen waar moeiteloos een imaginaire film bij bedacht kan worden. Goldmund vergelijken met filmcomponist Yann Tiersen is essentieel. Beiden wekken een dromerigheid op waar je wel moet in opgaan. De nummers op ‘Corduroy road’ zijn intenser dan het werk van Tiersen en de minimalistische aanpak heeft een positieve impact op de sfeer van de nummers. Op het nummer ‘My Neighborhood’, brengt Goldmund een aan Mogwai gerelateerde pianopartij die je door de constante herhaling van het pianoriffje gegarandeerd kippenvel bezorgt.