Sommige mensen zetten hun hele hebben en houden op het internet – publiekelijk voor iedereen toegankelijk. Je moet er maar zin in hebben om hun fotoalbums door te bladeren, hun dagboekachtige bekentenissen en opmerkingen te lezen! De Nederlandse performance-kunstenares Danielle Lemaire is zo iemand. Dat haar carrière op haar website goed te volgen valt, is logisch. En dat iedere podiumkunstenaar in feite een exhibitionist is, dat is ook duidelijk. Niettemin gaat Lemaire daarin wel ver. Ook haar recente cd ‘Conversations’ heeft alles van zo’n publieke presentatie. De inlay biedt nauwelijks informatie, maar wel zestien kiekjes van familie en vrienden uit haar fotoalbum. En in haar ‘conversations’ behandelt ze haar dagelijkse belevenissen. ‘Conversations’ is allerminst Danielle Lemaire’s eerste cd. Ik had niet eerder van haar gehoord, maar ontdekte op haar website dat ze eerder verschillende platen heeft gemaakt. Op wat korte samples na, kan ik over die platen niks zeggen. De songs op ‘Conversations’ klinken tamelijk ouderwets. Het eerste nummer doet sterk denken aan wat de Schot Ivor Cutler veertig jaar geleden deed: zingzeggend reciteren van gedichten met als begeleiding een monotoon klinkend harmonium. Niet onaardig, maar ook niet meer dan dat. Op andere stukjes bespeelt Lemaire allerhande elementaire elektrische keyboards en (ingebouwde) ritmeboxen of presenteert een stukje uit een gesprek (echte conversations). De songs klinken even leuk, maar al snel gaan ze vervelen. Er gebeurt gewoonweg te weinig om de (althans: mijn) aandacht geboeid te houden.