Vanuit de Directiekamer van de Universiteit van Sheffield danst Adrian Moore op onze dunne frustratiegrens door onregelmatig werk uit te brengen dat speciaal gecomponeerd werd voor 3D homecinemas, zestiendelige surroundsystemen of andere apparatuur die we niet in huis hebben. Bovendien maakt hij het ons nog moeilijker door te stellen dat zijn audio dvd gebaseerd is op de toonhoogten die kleuren uitstralen, en dat we best in de ochtendmist kniehoog in een lagune gaan staan om zijn composities optimaal te beleven. We sissen hatelijk tussen onze tanden, en pleuren Contrechamps in onze versleten pc met een punkattitude waar jij alleen maar kan van dromen. En wat we horen (in old school stereo nota bene) bevalt ons zeer. Moore werkt met de traditionele verknipte elektroakoestiek (Karlheinz Stockhausen, Pierre Boulez of recentere exponenten als Lionel Marchetti), maar levert ook inbreng van instrumenten (piano, viool) in hun pure vorm, wat zijn werk een aparte sfeer geeft. Bovendien maakt hij er ons op attent dat dit album een herwerkt stuk bevat dat ooit Piano Piece For Peter heette. En toen kwam alles weer goed.