Zijne Hoogheid Michael Gira (Swans) was dermate onder de indruk van de platen en performance van Pharmakon dat hij haar mee nam op tournee als voorprogramma. Een uitstekende keuze natuurlijk, want Pharmakon etaleert een gelijkaardige intensiteit als de oppergoden zelf. Gira houdt wel van dit soort confronterende geluidskunstenaars. We zagen Swans in een ver verleden bijvoorbeeld Pan Sonic shows openen, waarbij steevast een boel mensen de zaal verlieten. Margaret Chardiet opent haar derde plaat met een monotone pieptoon, een dreun en haar ijselijk schreeuwende stem. De toon is meteen gezet voor een album dat ook zal aanslaan bij liefhebbers van het Posh Isolation label, waaronder Puce Mary en Damien Dubrovnik. Verontrustend, de confrontatie met de luisteraar aangaand, bevreemdend, uit het lood slaand, en soort trance opwekkend die ongemakkelijk maakt en tegelijk verrijkt. Op ‘Bestial Burden’ uit 2014 verkende ze het menselijke lichaam. Op ‘Contact’ gaat ze naar binnen, naar het brein, in een zoektocht om de nietigheid van ons bestaan te counteren met een vierstappenplan die de trance die ze bij concerten weet op te wekken, ook op cd vast te leggen. Daar slaagt ze heel goed in, met nummers die muzikaal soms heel dicht bij vroege Suicide aanleunen, maar net zo goed het bezetene, het maniakale van Diamanda Galás of Ovo in zich dragen. Probeer het vooruitgeschoven ‘Transmission’, een hypnotiserend stuk noise dat het zwartgallige wereld/mensbeeld goed in de verf zet.