Onrust drijft een mens vooruit. Als die stelling klopt dan moet de nu 28-jarige Conor Oberst wel een zeer onrustig baasje zijn. Sinds zijn dertiende bracht hij al veertien platen uit en richtte hij samen met zijn broer het label Lumberjack op, dat ondertussen is uitgegroeid tot Saddle Creek Records. Op dit moment is dat één van die boeiende labels met een haast constante stroom van degelijke tot goede platen. Bekendst is Oberst natuurlijk van zijn groep Bright Eyes. Omdat zijn vaste producer Mike Moggis geen tijd had, besloot hij het over een andere boeg te gooien. Nu ja, andere. De muziek doet vertrouwd aan. We horen de directe tekstuele stijl van Oberst, gedrenkt in zijn kenmerkende akoestische geluid dat we kennen van vorige platen zoals Cassadaga. Hoewel het hier soms uitgepuurder klinkt. De locatie waar deze plaat werd opgenomen, was wel bijzonder, namelijk en Aztekendorpje ergens in Mexico, bekend als toevluchtsoord voor UFO-spotters. Vooruit moet het blijven gaan. Stilstaan is achteruitgaan, dacht Conor Oberst. Dat dachten wij ook toen we ons een nieuwe iPod aanschaften. Met deze plaat in onze oren sjeesden we met onze fiets door een koude nazomerochtend naar het werk. Toen viel alles op zijn plaats. Onderweg zijn naar iets onduidelijk, de afgrond – daar gaat het over. Een gevoel van afgrond dat ook wij elke ochtend weer moeten overwinnen. En nu rijden wij weer fluitend elke ochtend die afgrond tegemoet. ‘There’s Nothing That The Road Cannot Heal’, veel juister kan het niet worden geformuleerd.