Gonga uit Bristol meandert een grillig parcours. De band wordt gerund door de broers Thomas en George Elgie, die respectievelijk drums en gitaar voor hun rekening nemen. Ze bestaan als band sinds 1998, maar veel platen (dit is hun derde) hebben ze nog niet ingeblikt. De voorgaande, ‘Transmigration’ uit 2008, laat duidelijk merken dat de productiviteit niet echt hoog ligt. Toch wordt de band in het stoner / doomwereldje graag gezien, en mochten ze de laatste jaren mee op toer met Mondo Generator en High On Fire. Sinds het vorige album is er ook wel een en ander veranderd. Zanger Joe Volk kon opstappen en gedurende het bestaan van de band hebben ze zowat elke in aanmerking komende bassist in de rangen gehad, en weer buiten gekegeld. Ligt het aan de broertjes of aan Bristol, geen idee. Latch Manghat komt nu de broers uit de brand helpen, als bassist dan. Van zang is geen sprake meer, en ook samples worden niet gebruikt. ‘Concrescence’ is zodoende een volledig instrumentaal album geworden. Zes nummers staan er op, waarvan vooral opener ‘Miasma’ heel erg lonkt naar godfathers Black Sabbath. Jammer genoeg voor Gonga is dit meteen ook het beste nummer, het enige waarvan na beluisteren iets blijft hangen. Deze plaat, en bij uitbreiding de band, toont aan hoe moeilijk het is en blijft om een boeiende instrumentale plaat in elkaar te knutselen, zeker in een genre als stoner en doom waarin alle riffs zowat de revue zijn gepasseerd. Het blijft weliswaar een degelijke poging die op een podium stukken beter tot zijn recht zal komen, als het volume goed zit en de drie in vorm zijn.