Doom en psych gaan samen hand in hand het donker in op ‘Concept Unification’, het vierde album van Daron Beck (stem en toetsen) en Jon Teague (drums en synths) uit Texas. Omdat ze eerder al een album uitbrachten op Century Media (‘Razed To The Ground’, 2013) en Relapse (‘Bottom Of The Morning’, 2015) wordt het duo meestal geassocieerd met (extreme) metal. Niet geheel terecht want ze zijn veel avontuurlijk en onorthodoxer dan dat. Er is weliswaar een zekere heaviness en er wordt ook nu en dan flink gescheurd in riff-vorm, maar in zijn totaliteit heeft het weinig met metal te maken. Daarvoor is de sound te open, ontbreken er gitaren en zijn de minder voor de hand liggende invloeden -(dark) ambient, postpunk, Gothic en industrial- te divers en te belangrijk. Het tweetal heeft namelijk meer gemeen met Insect Ark dan met Sleep waarmee ze ooit toerden. Opener en titeltrack doet denken aan de horror sci-fi van Zombi en Tarantula Hawk, terwijl ‘Next Solution’ zwaar leunt op weemoedige pianoklanken tot het nummer openbarst in een theatraal monster dat ook Michael Gira en Swans hadden kunnen baren. De vooruitgeschoven single ‘Until’ is het beste dat ze ooit op band hebben gezet: het is catchy en heavy; episch en kosmisch. Het slaat een brug tussen Soundgarden (de zanglijn), Goblin, Scott Walker en Black Sabbath. ’Dial Tone’ combineert het gruizige van Earth met de melancholie van The Young Gods. ‘Inanimatronic’ is dan weer een excursie in psychedelische ambient trance. De digitale versie bevat twee extra nummers overigens, meer ambient met ‘Away Again’; en het tweede prijsbeest ‘We Wait’ dat opnieuw Swans evoceert; ditmaal ondergedompeld in een industrieel zuurbad. Met ‘Concept Unification’ heeft Pinkish Black zichzelf overtroffen. En hoe!