Als een shinkansen dendert Hella door het landschap. Amper enkele maanden na een goedgevulde dubbelaar presenteert men opnieuw een rits materiaal. Muziek-dvds zijn vandaag de dag gemeengoed geworden, ook in indieland. Een handcamera en computer volstaan nu om zelf aan de slag te gaan. Hella doet het enigszins anders en combineert een uitgebreide dvd met een eptje nieuwe muziek als toemaatje. Dit Californische duo grossiert reeds enkele jaren in ongemeen intense prognoise annex improv-core met een kapitale rol voor de complexe drumpartijen van Zach Hill. Hun frenetieke aanpak zie ook de fretboard-acrobatie van Spencer Heim – roept meteen vergelijkingen op met gelijkgezinden, met name Lightning Bolt. Hoewel Hill als een veelarmig, stomend monster zijn drumvellen attaqueert, bevat Hellas live-presentatie beduidend minder visueel spektakel. Het beeldmateriaal valt uiteen in twee delen. Enerzijds is er een vrij conventioneel tourjournaal van hun doortocht in Japan twee jaar geleden, met een genereuze selectie live-opnames, anderzijds een registratie van hun volledige concert in Tokio. Op het nieuwe werk wordt uitgebreid geprutst met knetterende lofi-synths en tachtiger jaren gereedschap, waardoor tracks dreigen te ontaarden in een korzelige kloon van Wolf Eyes.
De kathartische werking van dit soort muziek heeft meestal een beperkte levensduur. Overdadige blootstelling aan deze instrumentale worstelwedstrijden vrije stijl lijdt enkel bij hardhorigen niet tot brandend maagzuur. Te consumeren in kleine dosissen .