De naam Heinrich Dressel is niet bepaald de meest flamboyante artiestennaam uit de muziekgeschiedenis. Exemplarisch voor alle synthesizerhelden van Duitse afkomst? Hoe prachtig rolt een Georgio Moroder van de tong, terwijl menigeen beteuterd heeft gelispeld bij het laten vallen van namen als Conrad Schnitzler, Conny Plank of Klaus Schulze? Weinig hoopvol wordt er naar de hoes geloenst, tot de muziek zich laat spreken en beschaamd wordt nagedacht over zinloze vooroordelen. Heinrich heeft deze ironie goed begrepen, zeker omdat dit de alias betreft van de Romein Valerio Lombardozzi. Of is het dan toch de liefde voor Germaanse archeologie? Met Completion Of The Amphoras Table (zijn tweede album op Legowelts Strange Life Records) zijn de referenties naar Tangerine Dream en Klaus Schulze alomtegenwoordig. Tel daarbij de Italiaanse spacerockers Goblin bij op en Dressel levert een prachtig album met hedendaagse synthesizerpracht. Her en der flirtend met disco en techno is het uitstekend vertoeven in het warme bad van analoge melodieën. Door de dromerige sfeer die het album doorspekt, voelt het geheel aan als een prachtige soundtrack bij een fictieve euro-horror klassieker. Debuterend labelgenoot Vagon Brei tapt uit dezelfde vaten. Ook geheel gedreven op analoge synthesizers is de melodieuze insteek gelijk aan Dressel, alleen zijn de tracks wat somberder en experimenteler. Bij vlagen doen de patronen denken aan BBC Radiophonic Workshop. Markant en mysterieus, met ook hier weer het filmische aspect volop aanwezig. Twee absolute aanraders. Het begint erop te lijken dat Strange Life Records zich meer en meer ontwikkelt tot platform voor de moderne synthesizermuziek. In een tijd waarin de digitalisering hardnekkig zorgdraagt tot het verdwijnen van de emotie, doen albums als dit weer hunkeren naar de analoge warmte in de elektronische muziek.