Een zandstorm schijnt je als een ramp in slow-motion te overvallen, zoals die je langzaam in het duister hult. Zo merkte Lucrecia Dalt bij haar verblijf in Barcelona hoe de crisis alles in haar omgeving langzaam veranderde. Langzaam en toch plotseling, want opeens is alles anders. Je kunt niet meer op dezelfde manier naar je omgeving kijken en dat merkte ze aan iedereen. Het geeft de sfeer van Dalts tweede Europese album Commotus af en toe iets onheilspellends.
De stuwende basgitaar suggereert een niet al te zware tred, maar wordt gecombineerd met een bewust en mogelijk ietwat bezwaard gemoed. Af en toe wordt de basstroom onderbroken, valt een nummer zoals Esplendor opeens in stukken, maar het volgende moment pakt Dalt de draad van het nummer weer met enig optimisme op. Hoewel haar muziek bij vlagen zo toegankelijk klinkt als pop, toch past het zich niet aan aan conventies en behoudt daarmee het vermogen te verrassen. Lucrecia Dalts imaginaire landschappen vol loops, elektronische geluiden en af en toe een dromerige stem wekken het vertrouwen, dat er nog veel interessants van haar te verwachten is.