Deze plaat is alweer de vijfde release van het noorse trio The White Birch. Als het over scandinavische groepen gaat duiken nogal vaak de begrippen electronica, weidse landschappen en isolement op. Het eerste begrip is hier echter niet van toepassing. De spaarzame drums, gitaar en bass kleuren de nummers in. Hier en daar aangevuld met violen en een mandoline. Maar in de verste verte geen electronica te bespeuren. De stem van zanger Ola Fløttum baant zich op fluistertoon een weg naar je gehoor. Het klinkt allemaal zeer kaal. Als de muziek zich dan toch verheft zoals in Small Hours blijft het nog zeer rustig.We horen raakvlakken met groepen als Low in hun vroegere periode. Maar ook een groep als Spain zou kunnen. En toch hebben ze een eigen sound. Niet vernieuwend, maar wel mooi. Hoe zit het dan met de weidse landschappen en het isolement vraagt een mens zich af. Ach ja, het blijft te makkelijk om het daarover te hebben. En toch springt deze associatie ons weer voor de geest. Ideaal plaatje als je je ergens in een blokhut ter hoogte van de poolcirkel warmt aan een knisperend haardvuur en een glas zelfgestookte aquavit.