Met de releasepolitiek van het Amerikaanse Sacred Bones kan het werkelijk alle kanten op. Het label uit Brooklyn, New York kan je namelijk niet in een stijlsjabloon duwen. Sinds 2007 brengt het de wereld onder andere industriële noise, garagerock, postpunk, avant-garde, psyche en noiserock. Zola Jesus, Blanck Mass, Moon Duo, Jenny Hval, Pharmakon, The Soft Moon, Amen Dunes, Uniform en Cult Of Youth zijn de meest tot de verbeelding sprekende namen in de fraaie catalogus. Met Hilary Woods uit Dublin is het ditmaal de beurt aan fragiele schemerpop die het beste en dromerigste in herinnering roept van onder Mazzy Star, ‘Twin Peaks’ (‘Black Rainbow’), Grouper, Gazelle Twin, Soap&Skin en Marissa Nadler. Ooit speelde ze nog bas bij JJ72, maar sinds enige tijd doet Woods het solo. Dat leverde al twee goed onthaalde ep’s op: ‘Night’ uit 2014 en twee jaar later de 7inch ‘Heartbox’. Met ‘Colt’ presenteert ze nu haar solo albumdebuut. De plaat duurt maar een dik half uurtje, maar in die tijdspanne neemt ze ons mee in een etherische wereld van dromen, diepe verlangens, sensualiteit, verleiding, verdriet en rust. Hoewel ze een multi-instrumentaliste is, en we onder meer piano, strijkers, field recordings en subtiele beats horen, is het vooral de stem van Woods die ons bij het nekvel grijpt. Ze weet bovendien hoe ze een beklijvende song moet schrijven en in haar teksten legt ze ook nog eens haar ziel bloot. ‘Colt’ is dan ook een meer dan behoorlijk debuut voor liefhebbers van authentieke kwaliteitspop die weliswaar fragiel is, maar mijlenver vandaan blijft van zeemzoet sentiment.