Loontje komt altijd om zijn boontje, maar in het geval van de Amerikaanse singer- songwriter Sixto Diaz Rodriguez gebeurt dat wel heel laat. Deze plaat verscheen al in 1970, flopte en na nog een poging, hield Rodriguez het voor bekeken. Hij ging in de bouw en verdween in volkomen anonimiteit. Maar het lot speelt soms gekke spelletjes. ‘Cold Fact’ werd een cultplaat in Australië en vooral in Zuid-Afrika. Daar verkocht Rodriguez in de loop der jaren 60.000 exemplaren, zonder dat hij er ooit een cent van zag overigens. Nu is Rodriguez heropgevist en toert zelfs weer. Leuk verhaal, maar nog belangrijker is de muziek uiteraard. Die verbaast en verrast. Rodriguez is volslagen een kind van zijn tijd. Zijn trefzekere teksten zijn dylanesk (een songtitel als “This Is Not A Song, It’s An Outburst: Or, The Establishment Bleus”! ). Maar als kind van Mexicaanse inwijkelingen in Detroit haalt hij voor zijn verhaaltjes inspiratie uit het straatleven in de industriestad en niet uit de koffiehuizen en bohemienhotels in Greenwich Village. Muzikaal slaat Rodriguez een brug tussen Bob Dylan, Leonard Cohen, The Velvet Underground en Marvin Gaye. Dat laatste mag niet verbazen, want is Detroit niet ook de thuishaven van het legendarische Motown? Rodriguez maakte deze plaat overigens onder de vleugels van Dennis Coffey en Mike Theodore, twee invloedrijke sessiemuzikanten bij Motown. Zij verrijken de melodieën van Rodriguez met fuzzy gitaren, strijkers en psychedelische effecten. Het Amerikaanse label Light In The Attic haalt Rodriguez volkomen terecht vanonder het stof en doet hem alle eer aan met een luxueuze heruitgave met veel informatie. Cold Fact is en klein meesterwerkje (12 songs, 32 minuten), dat bijna veertig jaar na datum nog verrassend fris en boeiend klinkt.