Zweed van geboorte klinkt Jimmy Agren op het merendeel van de tracks op deze plaat als een reïncarnatie van een jonge Captain Beefheart die zich geen reet aantrekt van de muziekindustrie maar wel de blues nieuw leven probeert in te blazen. Niet alle aanwezige nummers zijn even sterk. Agren laat zich soms nog te veel verleiden om zijn kunnen te etaleren en legt zo soms te veel de nadruk op zijn bijna geniale gitaarspel. De man speelt trouwens quasi alle instrumenten zelf, dus een virtuoos is hij in elk geval. Het zijn echter vooral de tracks waarin hij minder soleert maar zijn elektrische slidegitaar zijn gangetje laat gaan waarin hij zowel verrassend als experimenteel uit de hoek komt. Zijn stemgeluid dat refereert aan een piepjonge Tom Waits geeft nog wat extra cachet aan de songs. Agren dient nu enkel nog te kiezen welke van de twee wegen hij wil inslaan: die van stereotiepe bluescoryfee of die van experimenterende Beefheartadept die minder instant succes zal genieten maar wel op termijn in de muzikale geschiedenisboekjes terecht zal komen.