Als het waar is wat men zegt, namelijk dat bluesheld Robert Johnson bij een ontmoeting met de duivel in de Mississippi-delta zijn ziel verkocht in ruil voor die klagende, niet loslatende bluesstijl, dan vraag ik me af wat No-Neck Blues Band heeft verkocht. Het New Yorkse gezelschap staat niet bekend om zijn makkelijk mee te fluiten melodietjes, maar Clomeim lijkt een duivelse sessie. Dit klinkt als iets dat uit een diep en soms duister onderbewuste naar boven is gekomen. Naar het schijnt is het ruwe materiaal in drie nachten (!) opgenomen, waarna het collectief de sessies maandenlang heeft bewerkt. De eclectische uitkomst heeft niets van haar spontane karakter ingeboet, waarbij de groep daadwerkelijk van tijd tot tijd bluesy klinkt. Maar elke vorm van melodie lijkt gedoemd uiteen te vallen in bezwerende herhalingen, noise of structuurloosheid. Dravende percussie jaagt Clomeim voort en gitaren janken in de psychedelische bluesrocktraditie. Van tijd tot tijd klinken, zoals in Ministry of Voices, hoge snerpende en diep grommende stemmen. Halverwege de cd wordt het iets rustiger. Gitaar en drums klinken dan zelfs een beetje jazzy en vanaf hier verschuift de nadruk naar elektronica. No-Neck Blues Band blijft ongrijpbaar, maar intens.