Met Clockwork is deejay Alif Tree aan zijn tweede langspeler toegekomen. Zijn vorige plaat, French Cuisine, vormde een wat ongeïnspireerde uitstap in de wereld van lounge en nu jazz. Buiten Gilles Peterson bleek zowat niemand onder de indruk. Clockwork maakt ons duidelijk dat de Franse platenruiter ondanks zijn zelfopgelegde bezinningsperiode helaas geen nieuw elan heeft gevonden. De jazzy invloeden van zijn debuut maken op zijn jongste worp plaats voor uitstapjes naar de poppy elektronica of met water aangelengde blues. De eenvormige saaiheid waaronder de nieuwe cd gebukt gaat, bewijst dat een dergelijke evolutie geen goede zet was. Alif Tree probeert nog de meubelen te redden door gastmuzikanten uit te nodigen. Helaas: Mai, ingezongen door de Franse zangeres Emilie Satt stijgt niet uit boven de middelmatige popriedeltjes waarmee je op de Franse radiozenders zowat wordt doodgegooid. Ook de bijdrage van een rokerige, diepe basstem die Way Down South met de nodige geloofwaardigheid moet injecteren, beklijft niet. Logisch, want gastmuzikanten kunnen niet aanbrengen wat er in eerste instantie nooit was gedrevenheid om een geïnspireerd muzikaal verhaal te vertellen.