Pelican maakt indruk met zijn nog jonge discografie: al sinds de eerste ep verpakken ze hun spannende songs in een compromisloos, loodzwaar geluid, dat zorgt voor een unieke combinatie van trance en adrenaline. Met hun derde cd City Of Echoes slaan ze nu een nieuwe weg in: geen hermetische, epische werkstukken meer, maar (iets) kortere nummers en een uitnodigender geluid. De massieve gitaren zijn er nog wel, maar ze worden ingeleid door meer rechttoe-rechtaan-riffs, waardoor het geheel verteerbaarder wordt. Pelican staat dus niet stil en durft binnen het eigen geluid te variëren, maar tegelijkertijd gooien ze met deze aanpak een belangrijke troef weg. Pelican klinkt nu immers minder uniek en moet de concurrentie aangaan met al die andere groepen die hun instrumentale nummers al eens laten uitmonden in een zware gitaarmuur. City Of Echoes, het titelnummer, bewijst dat de nieuwe aanpak wel kan werken: een catchy riff trekt de aandacht, en de beukende gitaarmuur die erop volgt laat een groep in topvorm horen. Maar het aantal echt spannende tracks blijft beperkt, en dat maakt van deze City Of Echoes een lichte tegenvaller voor Pelican-fan. Tegelijkertijd kan de plaat de opening betekenen naar een iets breder publiek. We wensen het hen van harte toe.