Achter Deneuve schuilen Mark Tegefoss en Andre Bach, ooit de helft van Ultra-band Tox Modell en een leven lang operationeel als Det Wiehl. Ineens doken de heren vorig jaar weer op met ‘Shusaku’s Trilogy’: een bundeling van elektronische experimenten geschreven voor moderne dansprodukties. Wie weet heeft de grote Ultra-revival de zin in hectisch gitaarwerk weer aangewakkerd, want Deneuve is doorsmeert met postpunk-gekte verpakt in veertien relatief korte tracks. Een plaat slechts gebaseerd op nostalgie is het niet, daarvoor is het allemaal te maf, te eigen, te dwars. Gitaar, bas, samples en geschifte vocalen buitelen over elkaar heen in deze hoekige speeltuin van onvervalste popcuriosa. Er kleeft aan alles een jaren 1980-gevoel zonder te herinneren aan iets specifieks van toen. Goed, stiekem dwalen de gedachten af naar The Residents en een enkele keer naar Dome, maar afslagen worden snel genomen en de heren rammelen volstrekt hun eigen koers. Edoch niet alleen, Deneuve wordt bijgestaan door Diana Hartog, Bob Pieck (Tox Modell) en uiteraard Joop van Brakel (Nasmak). Wie wat doet, gaat verloren in de hectische brei van gitaarhooks, heliumstemmen, ritmetracks en (jawel) technobeats. Het is een eigengereide wonderlijke bende, de Ultra-oudjes heersen nog steeds.