Luciano Maggiore is sinds een aantal jaar actief als filmer en maker van experimentele elektronica, terwijl Francesco Fuzz Brasini al een hele tijd meedraait in de Italiaanse avant-gardescene als gitarist en bouwer van eigen snaarinstrumenten. Samen begeven ze zich op een pad van drones en donkere ambient, en ze doen dat niet onverdienstelijk, al is het allemaal wel voorspelbaar. ‘Chàsm Achanès’ (‘diepe afgrond’) begint met een eenzame drone als een zich steeds herhalende misthoorn, waar langzaam steeds een geluid of aspect bijkomt. Eerst minimale feedback, dan extra galm, dan een extra drone op de achtergrond, dan meer feedback, et cetera. Daardoor lijkt er snel duidelijk wat er nog in het verschiet ligt, en die vermoedens komen vervolgens netjes uit. De drones worden steeds groter en de gitaren steeds overheersender, tot de misthoorn verdrinkt in een gruizige geluidswaaier (mocht ook wel eens, na vijfentwintig minuten getoeter), die uiteindelijk wegsterft in het donker. Het doet denken aan Oren Ambarchis ‘A Final Kiss On Poisoned Cheeks’, ook al een plaat die het niet van verrassingen in de opbouw moest hebben, maar vooral van de textuur en de klank. Met dat laatste is op ‘Chàsm Achanès’ niet zo veel mis: het geluid is diep, neemt toe in weidsheid naarmate de plaat vordert, en zeker in het eindstuk zit veel detail. Maar erg verrassend is het niet, en wanneer je weet wat er gaat komen, is de spanning die de heren nastreven er snel af. Wie op zoek is naar een meer uitdagende combinatie van dikke drones en resonerende gitaren verwijzen wij graag naar bijvoorbeeld AUNs ‘Black Pyramid’.