In 1983 maakte de Britse gitarist Fred Frith zijn derde plaat voor het Amerikaanse Ralph Records: ‘Cheap At Half The Price’. Het was een voor zijn doen verrassend frivool en afwisselend album, dat thuis opgenomen op een goedkope viersporen bandrecorder af en toe wat aan geluidskwaliteit inboette. Of de plaat destijds ook echt voor de halve prijs verkocht werd, herinner ik me niet. Wel herinner ik me dat Friths fans er in eerste instantie niet zo blij mee waren.Te simpel, te vrolijk, te weinig voorhoede, waren gehoorde commentaren.
Terecht of niet, het is fijn dat deze plaat nu weer verkrijgbaar is, want ook deze vrolijke, humorvolle kant van Friths muzikale oeuvre mag er zijn. Op een enkel nummer wordt hij bijgestaan door een gastmusicus (Bill Laswell was blijkbaar eventjes in de buurt), maar de meeste instrumenten bespeelt de Brit hier zelf.
Zo luchtig en divers als de songs op ‘Cheap At Half The Price’ klinken, zo serieus is Frith op ‘Allies’, dat hij halverwege de jaren negentig maakte voor het Zwitserse label RecRec. Hoewel Frith ook hier weer heel veel instrumenten voor zijn rekening nam (gitaren, viool, toetsen, drums, elektronica), zijn er op ‘Allies’ ook nadrukkelijk andere muzikanten te beluisteren: drummer Joey Baron, altsaxofonist George Cartwright en cellist Tom Cora.
Frith componeerde de zes stukken van ‘Allies’ voor de gelijknamige choreografie van Bebe Miller. ‘Allies’ beleefde zijn première in 1989. Voor de RecRec-uitgave gingen de muzikanten in 1995 de studio in. En nu is er dan de gereviseerde en opnieuw gemixte uitgave, die, net als ‘Cheap At Half The Price’, verschijnt op ReR Megacorp/Fred Records.
‘Allies’ is een klein meesterwerk. In zekere zin is er in de muziek een duidelijke link met Friths verleden in Henry Cow (tegendraadse ritmes en harmonieën), maar ook de moderne improvisatiemuziek wordt binnengehaald. De scherpe uithalen op altsax van Cartwright doen denken aan die van John Zorn: vol emotie. Ook het cellospel van Cora, met wie Frith lange tijd speelde in het duo Skeleton Crew en die bij ons vooral bekend is van zijn bijdragen aan The Ex, mag er zijn. Het belangrijkste is wellicht het subtiele, altijd inventieve slagwerkspel van Joey Baron. De eerste versie die in 1989 in de BAM in Brooklyn klonk, was opgenomen met een drumcomputer. Een paar jaar later liet Frith alle drumpartijen opnieuw inspelen door Joey Baron. Het gevolg: hoe strak en complex deze muziek soms ook is, Barons af en toe geniale slagwerkspel maakt dat het leeft en zindert.