Ben Lukas Boysen (Hecq) maakte eerder al een behoorlijk indrukwekkend album in en over de grootste computer van Europa, namelijk de ‘Mare Nostrum’ in Barcelona. Het resultaat, met al zijn elektronisch gezoem en geruis was onderkoelde spookmuziek, abstract en tegelijkertijd verleidelijk. Op ‘Chansons De Geste’ zoekt hij opnieuw geesten en schimmen op, maar ditmaal moet je eerder denken aan een oud, vervallen Victoriaans huis dan een glazen doos in Barcelona waarin een supercomputer staat. Melancholie, tristesse en Unheimlichkeit wriemelen langs elke kier en scheur door de ondergrondse gewelven van het vermolmde huis in het hoofd van de luisteraar. Eerder beklemmend dan dreigend; meer suggestief dan direct. Het horrorsfeertje is namelijk moeilijk te duiden; je weet simpelweg niet waarvoor je bang moet zijn. Of je überhaupt angstig moet zijn. Dat is aan de luisteraar. Voor Hecq draaide het alleszins om (persoonlijke) herinneringen uit het verleden. Over mensen die er niet meer zijn en gebeurtenissen die voorbij zijn. Het spookhuis is zijn hoofd. Het basismateriaal voor ‘Chansons De Geste’ bestaat namelijk uit flarden van privé-opnames die familieleden decennia geleden maakten, variërend van piano-etudes tot klassieke orkestrale werken van onder meer Johannes Brahms en Johann Sebastian Bach. Die oude opnames werden gedigitaliseerd en er werden vervolgens loops van gemaakt. Die werden daarna opgenomen met een analoge bandopnemer, afgespeeld in een kerk en ten slotte, met de natuurlijke galm van de kerk en als belangrijke surplus, opnieuw opgenomen. Het eindresultaat is even hypnotiserend als het beste van Biosphere, Philip Jeck en The Caretaker. Displacer is het project van de Canadees Michael Morton en die laat op ‘The Face You Deserve’ horen dat hij zijn machines en software tot in de puntjes beheerst. Sinds zijn prima debuut ‘Moon_Phase’ op M-Tronic uit 2003 heeft hij zijn sound, een vakkundig verbond van ambient, melodieuze IDM en huiskamertechno met een lichte industriële onderlaag, helemaal geperfectioneerd. Naast een loepzuivere productie zijn ook zijn composities met de jaren sterker geworden. Daarnaast kan hij ook terugvallen op een groot netwerk, getuige bijdrages van onder meer L’Ombre, Slipdrive (Keith Baker) en Snowbeasts. De som van dat alles is een onderhoudend album dat opvalt door enkele markante tracks zoals ‘Falling Down’, ‘Power Word’ en ‘No Matter Where You Go’. Subskan (het alias van Jean-Marc Polet, maar verder is er niets over de man geweten) hebben we een tijdje geassocieerd met breakcore omwille van zijn debuut ‘Repaired’ op Mirex, maar op zijn tweede album ‘Ambidextrous Asylums’ laat hij een volwassen en compositorisch goed gebouwd geluid horen dat IDM en licht-industriële elektronica netjes op een rij zet met warme ambient. In ‘Ovokcâ’ of ‘Paradoxâ’ bijvoorbeeld steken neurotische noise en knettergekke ritmes nog de kop op, maar doorgaans is de toon eerder gezapig dan gejaagd. Prima plaatje voor wie na een overvloed van Aphex Twin, Somatic Responses of Tim Hecker nog steeds wat op zijn honger zit.