Even schrikken was het, toen we Laurel Halo eerder dit jaar aan het werk zagen in de AB. De artieste uit Michigan, van wie de echte naam Ina Cube is, vuurde in gore dub gedrenkte beats op het publiek af die fel afstaken tegen de zwevende nummers vol experimentele zang van op haar debuutplaat Quarantine’. De ep Behind The Green Door volgde, waarop Halo dan ook volop de kaart trok van de rigide techno en starre bassmuziek, volledig in de lijn van dat optreden. Op haar nieuwe plaat Chance Of Rain gaat ze verder op die ingeslagen weg; alle vocalen werden geweerd en de vierkwartsmaat regeert op dit sterk elektronisch georiënteerde album. Serendip is donkere dubtechno die zo van de hand van Moritz Von Oswald kon zijn. Ook het titelnummer is onverbiddelijk, de uitgebeende technoklanken gaan recht op hun doel af. Dansbaarder dan dit klonk Laurel Halo nooit. Toch zal de artieste nooit het experiment schuwen, getuige het stukje freejazz aan het einde van dat titelnummer of de streep klassieke piano in de afsluiter -Out. Als een muzikale kameleon heeft Halo een perfectie transformatie ondergaan. Fascinerend. De vergelijking met Björk dringt zich dan ook eens te meer op; was Quarantine Halo’s warme, humane Medúlla, dan is Chance Of Rain haar eigen Biophilia, een meedogenloos hard en duister geheel. Wij zijn nu al benieuwd in welke gedaante Halo zich de volgende keer zal veranderen.