Alles komt terug. Zo is het ook bij bands. Het uit Montreal afkomstige kwintet Fly Pan Am kan dan natuurlijk niet achter blijven. Vijftien jaar na ‘N’Ecoutez Pas’ hebben ze, puur omdat bij een summiere reünie in 2014 alles zo goed klikte, nog eens een plaat gemaakt. En wat voor één. De avant-gardistische deconstructie die ze al lieten horen op hun drie albums die in de eerste jaren van Constellation het licht zagen -of was het avant-rock, postrock of nog iets anders, het zal Fly Pan Am worst wezen- zet zich gewoon verder. Dat betekent dat in de vertrouwde mengeling van motorische krautrockrepetitie, shoegaze, punkrock en gefriemel met elektronica en noise er nu gewoon een black metalstem opduikt. Soms klinkt die als een levende, soms als een dode David Bowie. Noise, musique concrète, postpunk, power electronics, ordinaire postrock, experimenteel klassiek of grensoverschrijdende black metal, daar draait Fly Pan Am zijn hand niet voor om. ‘C’Est ça’ is bijgevolg een plaat die niet zomaar valt te doorgronden. Ze heeft wat tijd nodig om te bezinken, om tot in zijn details door te dringen. Eenmaal dat achter de rug is dit misschien wel de knapste plaat die de Canadezen ooit maakten. ‘Avant-gardez-vous’, zoals ze het zelf stellen in het openingsnummer.