Het duo Brian King (zang en gitaar) en David Prowse (zang en drums) uit Vancouver is toe aan de opvolger voor het veelgeprezen Post-Nothing. Al heeft het bij het duo allemaal iets meer voeten in de aarde dan bij andere bands. Beiden kennen elkaar sinds 2000, maar richtten de band pas op in 2006, hun gemeenschappelijke adoratie voor The Sonics als drijfveer nemend. Veel potten braken ze echter niet en ze besloten om wel het debuutalbum uit te brengen, maar er dan simpelweg de brui aan te geven. Maar de heren hadden het mis want plots was er wel interesse en kon de band zelfs uitgebreid op tournee gaan. Zo uitgebreid dat er geen tijd was om een nieuwe plaat te maken en dan maar twee vroege singles (Lullaby Death Jams (2008) en All Lies (2007)) samen op een cd werden geperst als No Singles, voornamelijk om aan de grote vraag naar meer van de fans te voldoen. En nu is hij er, die moeilijke tweede. Of zo gaat het gerucht toch, want moeilijk zal het niet zijn geweest. Japandroids maakt nog steeds oerdegelijke garagepunk waarbij het lekker toeven is en hier en daar, zoals dikwijls bij dit soort bands, is er een uitschieter waarvan we achterover vallen. Deze keer is dat For The Love Of Ivy, een knaller van formaat en tevens een cover van hun grote voorbeeld: The Gun Club. En dat de song, net als de rest, een beetje chaotisch overkomt, tja… We hebben niet liever. Popsongs mogen gerust naast de lijntjes kleuren, en daar is Japandroids uitgerekend goed in. En dat doen ze net zo goed met hun eigen songs, The House That Heaven Built voorop. Het verschil met het debuut is eigenlijk simpel: de plaat is energieker en gevarieerder omdat het vele toeren er voor gezorgd heeft dat de twee mannen hun instrumenten veel beter beheersen en ze beter dan voorheen hun muzikale ideeën vorm weten te geven. Vijfendertig minuten, acht songs, waardoor het allemaal gebald en interessant blijft. Stoppen voor de verveling toeslaat, en daar zijn Japandroids meesters in.