Na het verpletterende album ‘Christs, Redeemers’ van vorig jaar kon je je afvragen wat The Body kon doen om hun sombere wereldbeeld nog dringender uit te drukken. Wat ooit begon als doom metal, was geëvolueerd naar een fusie van noise, doom, sludge, black metal, dark ambient, industrial – alles in dienst van een nietsontziende strijd tegen een wereld die niet deugt. Voor de opvolger ‘I Shall Die Here’ nam het duo Lee Buford en Chip King de opmerkelijke stap om de mastertapes over te dragen aan Bobby Krlic, beter bekend als The Haxan Cloak. Ook weer niet zo heel opmerkelijk, want wat betreft sfeer en klank straalt zijn werk ook bepaald geen zonnigheid uit. Krlic bewerkte het hele album, en het is moeilijk om aan te wijzen welke delen zijn werk zijn, en wat origineel was. Het doet er ook niet toe, want het resultaat is overdonderend. Het samenbrengen van zulke uiteenlopende muziekstijlen wil er nog wel eens toe leiden dat een van de twee het onderspit moet delven, maar dat is hier absoluut niet het geval. Overstuurde elektrobeats gaan naadloos over in de verwoestende drums, die door de effecten nog meer gewicht krijgen. Kings gekrijs neemt het op tegen snerpende synths, terwijl feedbackende gitaar en dissonante drones samenvloeien. Er zijn wel wat raakvlakken te noemen – Locrian, Sunn O)))’s ‘Black One’ – maar wat bij The Body volkomen ontbreekt, is stilering, trouw aan voorgeschreven vorm, en andere metal-ijdelheden. Misschien dat in attitude – en in mindere mate ook geluid – Missing Foundation nog het meest in de buurt komt, maar uiteindelijk is ‘I Shall Die Here’ een unieke plaat in een eigen categorie. Laat alle hoop varen.
Lees meer reviews in Gonzo (circus) #121