Twee overtuigende albums op Conspiracy Records (‘Error’ uit 2006 en het twee jaar jongere ‘Ghosts’), een meer dan indrukwekkende livereputatie en een behoorlijk uniek geluid: het heeft allemaal bitter weinig zoden aan de dijk gezet voor deze gedreven experimentele band uit het Zwitserse Lausanne. Monno lijkt gedoemd om een cultband te zijn en te blijven. Jammer want ook ‘Cheval Ouvert’ is een flinke lap onvoorspelbare eigenzinnigheid. In hun beginjaren leunden ze aan bij Throbbing Gristle, Suicide, Whitehouse, Wolf Eyes en Lightning Bolt om vervolgens sludge, doom en drones door hun noisy sound te roeren, met SunnO))) of Asva als voornaamste referenties. Avant-garde, freejazz en zelfs black metal brengen de cocktail ten slotte tot volle smaak en parkeert het Zwitserse viertal ergens tussen Alboth!, Swans en Zu in. Net als op ‘Ghosts’ bestaat het instrumentarium op ‘Cheval Ouvert’ uit bas, drums, elektronica (inclusief een Moog synth) en een tenorsax die door een batterij gitaarversterkers wordt gejaagd. Wat meteen opvalt op het verder sobere hoesje is de naam van de producer die ze wisten te strikken, namelijk Roli Mosimann, die ooit nog drumde bij Swans en zijn naam als producer verbond met onder meer New Order en The Young Gods. ‘Cheval Ouvert’ bestaat uit vier compromisloze stukken met een lengte tussen tien en vijftien minuten. Die tijdspannes stellen de tracks in staat om zich volledig te ontwikkelen en de luisteraar kennis te laten maken met alle stilistische facetten van Monno. De cd opent zwaar en traag waarbij het geluid tot de laatste kier wordt dicht geplamuurd met unheimliche elektronische soundloops. Ruimte voor rust is simpelweg niet voorzien. ‘II’ schiet direct en opgefokt uit de startblokken waarbij aan black metal schatplichtige drumpartijen alle lucht uit de omgeving zuigen. Intensiteit is voor Monno duidelijk geen loos begrip. ‘III’ duikt de lethargie in: log en loom waarbij koude drums en dito elektronica alle aandacht naar zich toe trekken. Toeval of niet, maar we worden zo weer naar de begindagen van Swans gelokt. Ook Sielwolf schiet ons te binnen. In ‘IV’ treden de vreemde elektronicaloops uit de achtergrond naar het voorplan en test Monno ons geduld door die eindeloos en zonder nauwelijks hoorbaar variaties in ons oor te duwen. Dirigistische en bij momenten geïmproviseerd aandoende ritmes en een orgie van (schrille) noise maken van deze afsluiter een behoorlijk harde noot om te kraken. ‘Cheval Ouvert’ bevestigt (niettemin) over de ganse lijn dat Monno zonder meer één van de interessantste Europese experimentele bands van het moment is.
www.idiosyncraticslabel.blogspot.com
Lees meer reviews in Gonzo (circus) #121