“Stabat Mater dolorosa iuxta crucem lacrimosa”, ofte “Bedroefd in tranen, stond de Moeder naast het kruis”, zo vangt een Middeleeuws gedicht aan over moeder Maria die haar pijn verbijt naast haar gekruisigde zoon. In die verzen vonden Stijn De Gezelle en Pieterjan Vervondel inspiratie voor ‘Stabat Mater’, de derde langspeler van hun band Madensuyu. Het album reflecteert dezelfde r(a)uwheid van het geschetste tafereel, en de intensiteit en de inleving van het duo is enorm. Van bij de opener ‘Crucem’ domineren de doorleefde drumsalvo’s en grijpen de onheilspellende, onderkoelde synthesizertonen de luisteraar bij zijn nekvel. Op het energieke ‘Mute Song’ laat De Gezelle zijn gitaar briesen, witheet van woede. Het sacrale ‘Hush Hum’, met a capella zang van de jonge koorknaap Tijl Geerts, bevindt zich aan de andere kant van het spectrum. Als het al ooit het geval was, dan dekt de omschrijving postrock hier de lading lang niet meer. ‘Stabat Mater’ herleidt muziek tot de essentie, tot een haast dierlijk oergevoel. Op een organische, bijna lijfelijke manier, schurken de nummers aan tegen klassieke muziek, nachtelijke folk en elektronica. Tijdens de twee laatste nummers gaat het duo even op de gaspedaal staan. Zo klinkt de gitaar in ‘Days And A Day’ plots zalvend en schijnt er zelfs een streep hoop doorheen de ontroerende afsluiter ‘Haul In/High Tide’, een van de weinige nummers waar de tekst bewust verstaanbaar gelaten wordt; ‘And then you put that smile that last, haul in’, klinkt het. ‘Stabat Mater’ is opgevat als ode aan alle sterke vrouwen, en in het bijzonder aan de zwangere vriendin van zanger Stijn De Gezelle. Een mooier geschenk kunnen wij de moeder in spe alvast niet bedenken.
Lees meer recensies.